حکایت من و تلویزیون و آخر هفته که گذشت

آخر این هفته که گذشت واقعا از اون آخر هفته هایی بود که هیچ کار مفیدی نکردم . حتی به خودم زحمت ندادم دو ساعت برم بیرون بگردم لاقل خستگی یک هفته کد لگد کردن از تنم بیرون بره
عین معلولا دو روز تمام تپیدم تو چهار دیوار آپارتمان 50 متری و عین دیونه ها ذل زدم به تلویزیون .
اون هم هر چی اراجیف بود بار من کرد و من هم که از جنس آدم های معتاد به تلویزیون هستم هی این کانال و اون کانل از شبکه اول تا پنج رو n هزار با چرخیدم از اخبار گرفته تا برنامه کودک و برنامه فیلم های مستند و فیلمهای تکراری که هر کدوم رو هزار با دیده ام ، همه رو از نو یک بار دیگه دیدم تازه روم هم کم نشد .
من دیونه رو بگو که عین خلها چسبیدم که آقا چون ماهواره وقتم رو می گیره من نمی خرم . آخه یکی نست بگه الاق تو که روزی بیست ساعت تلویزیون نگاه می کنی اون هم از نوع داخلی و هر هفته هم برنامه های هفته قبل رو نشون می ده وقتت رو هم که حروم می کنی لاقل یک رسیور بخر که اقلان یکمی زبانت بهتر شه ، لاقل تو که وقتتو می کشی، برنامه های تکراری نگاه نکنی .
نمی دونم فیلمهای نصفه نیمه و سناریو عوض شده نگاه نکنی که اگه جایی درباره فیلم پرسیدن تو قصه حضرت یوسف رو روی فیلمهای شارلون استون تعریف نکنی
از حکایت تلویزیون که بگذریم و به آخر هفته برگردیم . حسن آخر هفته گذشته این بود که چند تا از برو بچ اومدن خونه و بعد از مدتها چند تایی شون رو که خیلی وقت بود ندیده بودیم ، دیدیم
جاتون خالی دیشبی با بز شیمی دان نشستیم چراغ خاموش عین این این خانومهای شصت ساله که از وراجی هیچ خسته نمی شن تا ساعت 4 صبح ور زدیم و از قدیم پته هر چی و هر کی که بود ریختیم رو آب . از مزیتهای وراجی های دیشب به روز شدن یه سری از اطلاعاتم بود که یه کمی قدیمی شده بودن.
در کل خوب بود . و برا چند تا از بزها هم جفتهایی پیدا کردیم.

ولی دیشب این بز شیمی دان اینقدر گیر داد که من بهش گفتم دلم کجا گیر کرده . البته خودش هم گفت ولی امیدوارم جایی لو نده
به هر حال