یک روز زمستونیه من

بالاخره همون طور که انتظار می رفت شب یلدای من در تنهایی محض گذشت . از اون شب یلداهایی بود که اصلا فکرش رو هم نمی کردم . اولین شب زمستونم اینجوری شروع شد خدا آخرش رو به خیر کنه . اولین بار بود شب یلدایی رو تنها می گذروندم اون هم من که همیشه شب یلداهایم شلوغ ترین شب سالم بود. نه اینکه آدم نبود باهاش شب رو بگذرونم ، نه، حسی بود که یکباره سرم خراب شد به یک باره صبحش تصمیم گرفتم شب رو تنها بگذرونم . حتی نخواستم ببینم دوستای سالهای گذشته تو دفتر خاطراتم چی نوشتن. من که هر سال تا آخرهای سر رسید همون سالم شب نوشته های یلدا بود ، امسال حتی خودم هم برای خودم ننوشتم. خدا آخرش رو به خیر کنه.



امروز اما حسم مثل حس عاشقیه که به شدت مشتاق معشوقشه ولی معشوقش نمی دونه . از صبح همینجوری میام می شینم پای دستگاه دوباره بلند می شم یه چرخ می زنم دوباره میام می شینم ، موسییقی گوش می دم یه کم وب می خونم ، اخبار رو دوره می کنم ، دو باره بلند می شم ، شانس آوردم که روزهای شنبه شرکت خلوته و کسی هم نیست وگرنه بایستی n دفعه ای بهم گیر می دادن.شاید هم تقصیر خودشونه که مرخصی ندادند برم خوزستان. بدجوری حسش اومده
آخه این هم وقت حس اومدنه بعد از نه ماه نرفتن تو این گیر و ویر که کلی کار تو سرم ریخته حس خوزستان رفتن هم مارو گرفته


امروز از اون روزهای سرد زمستون بود که واقعا خود زمستون رو داد می زد نمی دونم بقیه رو، ولی تو این سرما که صدای کلاغها هم نمیاد یه چای داغ لب سوز که تازه دم کشیده دستت باشه بری تو بالکن و درحالی که باد سرد دماغتو می سوزونه هورت بکشی ، چه حالی می ده
امروز از تو بالکن که نگاه می کردم اون چیز تهران رو نمی دیدم نمی دونم به خاطر مه گرفتگی بود یا آلودگی هوا . دیگه قدرت تشخیص این دوتااز هم ، هم برام مشکل شده شاید هم هردو به هر حال چند تا عکس از مناظر گرفتم تا با یک روز آفتابی مقایسشون کنم
شانس ما بالکنمون به پشت خونه ها باز می شه . کاریش نمی شه کرد این تنها منظره ایه که مشه از تهران دید از اینجا . به هر حال بهتر از هیچی.ه ولی تو روزهایی که هوا پاک باشه یه چیزهایی میشه دید . تقریبا چیزی حدود 180 درجه یعنی از اون چیز تهران تا همه قسمتهای پایین تا دماوند.